خواسته باشی یا نه، شیشه ی اتوموبیل ات را دستمال میکشد،به امید چندر غاز

زیر پای مجسمه ی آزادی مثانه اش را خالی میکند

فقط برای اینکه حرف دلش را زده باشد

بعد با خواندن آگهی های ترحیم، سر خودش را گرم میکند

خیابان گرد است و کارتن خواب، گرسنه و درمانده

گاهی جیب توریست ها را میزند، و همیشه منتظر چراغ قرمز می ماند

تا بلکه به نوایی برسد

با تلنگر او بر شیشه ی اتوموبیلت،قفل میکنی در ها را از داخل

می پرهیزی از نگریستن در چشمانش

و با سبز شدن چراغ پشت سر میگذاری او را، در ابری از غبار و دود

اکنون میتوانی به آسودگی نفسی تازه کنی

اما همچنان که پای میفشاری بر پدال گاز، در آینه او را می پایی

و او را می یابی،هنوز خیره به تو ،که لحظه به لحظه دورتر و کوچکتر میشود

و سر انجام هیچ اثری از او باقی نمی ماند

اما او همیشه تو را به خاطر خواهد سپرد، لمیده بر صندلی چرمی ات

خیره شده به روبه رو برای دیدن او، در هزاران هزار سال پیش

برگرفته از کارتن خواب های آمریکایی